من از جستجوی خودم به تو می‌رسم...

به گمانم من گم شده‌ام...

در لابه‌لای نبودن‌هایت...

پیدایم کن...

دیرگاهی‌ست کسی در من نمی‌خندد...

و این آدمک که می‌بینی...

جز مشتی آه و خیال چیزی نیست...

پیدایم کن...

تا این منِ گمشده‌ام پیدا شود...

و با لبخندت تمام گلدان‌ها به گل بنشینند...

م ماه طرح لبخند تو را بگیرد...

امتیاز بدهید :