ما هم خودمونو اسیر کردیما...

اسیر دوست داشتنامون...

اسیر خواستنامون...

اسیر بودن و نبودنامون...

 یه روزی انقد همه چیو جدی گرفتیم که همین دوست داشتن و خواستن و بودنمون بر باد رفت...دیگه نبودیم...بعد هی نبودیم... نبودیم...نبودیم...

حالا من خیلی قشنگ نگفتم...ولی استاد کدکنی قشنگ گفته:

دشوارترین شکنجه این بود 

که ما

یک یک

به درون خویش تبعید شدیم...

امتیاز بدهید :