هر روز تو زندگی دنبال کسی هستی که تنهاییتو پر کنه...

به هر بهونه حاضری به یکی اعتماد کنی و باهاش همراه شی...

اما نمی دونی که با این اعتماد بیجا فقط خودتو فرسوده می کنی...

نه تنها چیزی بدست نمیاری...نه تنها از قبل هم تنهاتر میشی...نه تنها به خودت آسیب میرسونی...

بلکه همون یه خرده اعتماد به نفس و جرأت زندگی کردنت رو هم از دست میدی...

اون وقته که باز مثل یه گدای پاپتی چشمت دنبال دست این و اونه که به طرفت دراز بشه...

تو هم که بیمار و گرسنه با ولع بیشتری چنگ میزنی...به این امید که این بار همه چی فرق داره...

غافل از اینکه هیچ کسی تو این دنیا دلش به حال دیگری نمی سوزه...تا منافع خودشون تأمین نشه قدم از قدم برنمیدارند...

و تو...یه موجود هرزه و بی ارزش...

آخرش یه گوشه از این دنیا...تو کثافتی که دور و بر خودت به وجود آوردی می میری...

و وای به حالت که اگر واقعا آخرتی وجود داشته باشه...

وای به حالت اگه حساب و کتابی در پیش باشه...

وای به حالت نونوشی...

امتیاز بدهید :